The real deal

uudz.jpg

Mali, bekend van Timbouctou en de modder moskee in Djenne, is na Senegal en Gambia het land waar we nu zitten. Op het moment zijn Doenan en Uudzuu bij het project Kozon. Hier koken gehandicapte vrouwen op zonne-energie. Hier later meer over.

knakworsten-lunch.jpg

kramperen.jpg

Omdat we vanuit Delft een geheel professioneel uitgeruste campingset bij ons voeren, voelden we ons eergisteren na ruim een maand dan toch genoodzaakt te gaan kamperen. Hierbij speelde ook mee dat het donker werd en dat er daar in de gehele omgeving geen accommodatie te vinden was. Al snel hadden we een mooi plekje gevonden, ingesloten door een aantal bomen, ongeveer drie kilometer van de weg vandaan.
Er waren wat gemengde gevoelens over deze “bush experience” en dit werd al snel versterkt door de aanwezigheid van een dozijn spinnen zo groot als muizen die zich aangetrokken voelden door het kampvuur. ’s Ochtends kwam kam hier ook nog een schorpioen bij. Maar wat vaak zo is met dit soort momenten is dat je door te lachen de situatie de baas blijft. Al snel waren de spinnen vergeten en haalden we ons vermaak uit statief en camera. Zie hier het artistieke resultaat.

teamfoto.jpg

Tot voor kort waren motors en auto nog blinkend schoon, maar na wat ploeteren in de malinese modder is vooral de Pathfinder van boven tot onder bedekt met een laag dikke rode brei.

pathfinder.jpg

In de straten van Bamako, een heksenketel waar chaos orde schept, zijn Bogdan en ik gister 16 euro lichter gemaakt. Bij de aankoop van een stel speelkaarten met Ronaldinho pronkend op de voorkant waren we, bleek snel, met de verkeerde persoon in zee gegaan. Na een straffe onderhandeling waarbij we 1/3 van de prijs haalden, overtuigd zijnde van het feit dat deze man de eigenaar van het kraampje was, gaven we hem geld. Hierop vertelde hij dat hij geen wisselgeld meer had en dit moest gaan halen; hierna hebben we hem nooit weer gezien. Het gekke aan dit hele voorval is dat de 5 mensen die zich geroepen voelden zich met de onderhandeling te bemoeien, inclusief het vrouwtje die de kaarten verkocht, niks deden. Maar ach, T.I.A, weer een wijze les uit Afrika; Nooit zomaar je geld overhandigen zonder dat je wisselgeld ziet.

1-plus-1-is-2-tia.jpg

Palmolieproject in Sierra Leone

Ik lig nu met de laptop op mijn bed na te denken over de gebeurtenissen van de laatste week. Ik heb het gevoel al maanden van huis weg te zijn. We maken iedere dag zo veel mee, dat we eigenlijk te weinig tijd hebben om alles goed op ons in te laten werken. Ik betrap mezelf erop dat ik soms niet eens meer weet waar we precies zijn. Dan moet ik even nadenken en meestal komt het dan wel weer. Vandaag zijn we in Sierra Leone.

Ferry naar Freetown

Hier bezoeken we ons derde project. Een aantal jaar geleden is de Zwitserse organisatie ‘Swiss Sierra-Leone Development Foundation’ (SSLDF) begonnen met het opzetten van een ziekenhuis in Makeni, in de binnenlanden, en een ander ziekenhuis aan de kust. Door de oorlog, die duurde van 1991 tot 2002, zijn de mensen niet in staat om de kosten voor het ziekenhuis zelf op te brengen en zijn ze dus afhankelijk van geld uit het Westen. Aangezien dit niet duurzaam is, is er een plan bedacht om een palmolieplantage op te zetten waarmee de mensen hier zelf geld verdienen om de ziekenhuizen te onderhouden. Een ander deel van de opbrengsten zijn voor onderwijs.

Ids at the beach

Omdat er wat problemen waren met de uitvoering van dit plan is er vanuit Nederland een nieuwe NGO opgezet, de Lionheart Foundation (LHF). Eén van onze sponsoren, Yacht, steunt dit project financieel en stuurt regelmatig mensen met kennis om te helpen bij de uitvoering.

Alexander met zijn nieuwe auto

We zijn nu in Yele waar er op dit moment een grote palmolieplantage wordt aangelegd, en binnenkort wordt er begonnen met de bouw van een fabriek om de gewonnen palmnoten te kunnen persen. De organisatie werkt samen met lokale boeren die met microkrediet kleine palmpjes kunnen kopen en deze kunnen bewerken op hun eigen stukje land. Uiteindelijk moeten in een straal van dertig vierkante kilometer meer dan duizend boeren palmnoten gaan leveren aan de fabriek. Op deze manier hebben de boeren een stabiel inkomen. Rondom het dorp wordt er ook veel werkgelegenheid gecreëerd. Dit hele project, dat net opgestart is, wordt gecoördineerd door Donald Keus (Don Sierra Leone), de godfather van Makeni. Na vervangend commandant te zijn geweest van de Nederlandse troepen in Afghanistan mocht hij met pensioen. Aangezien hij nog te jong is om achter de geraniums te gaan zitten koos hij ervoor om dit project aan te pakken voor een periode van vier maanden.

Weg naar Makeni

De laatste paar dagen heeft Don ons laten zien hoe de hele organisatie in elkaar steekt. We hebben beide ziekenhuizen bezocht, en gekeken naar de stroom- en watervoorzieningen. Daarna zijn we naar Yele gegaan om te kijken hoe de palmbomen worden gepland, en gezien hoe de olie gewonnen wordt door de lokale bevolking. Dit alles hebben we gefilmd voor de Nederlandse televisie. Daarnaast hebben we een kapotte waterkrachtcentrale bezocht die kapot is gemaakt tijdens de oorlog. Om in de toekomst de palmoliefabriek en de lokale boeren van stroom te kunnen voorzien is er energie nodig; deze zou mogelijk geleverd kunnen worden door de centrale. Wij hebben gekeken wat de schade is aan de centrale, en alles opgemeten, zodat de Delftsche studenten, die over vier weken komen, een verdere inventarisatie kunnen maken om te kijken wat er nodig is om de centrale nieuw leven in te blazen. Het zou een stunt zijn als we in Nederland één of twee bedrijven kunnen vinden die de kosten voor deze centrale op zich willen nemen.

Zon, Strand en zee.

Panorama

Met 5500 km op de teller bevinden we ons na 11 dagen in de Westelijke Sahara: Een gebied vele male groter dan Nederland met maar een handje vol inwoners. Dit droge stuk land valt nu nog onder Marokkaans bewind maar zal in de nabije toekomst misschien onafhankelijk worden. Behalve de vele politie posten en woestenij is er niet erg veel.

Motors en zand

De afgelopen drie dagen brachten ons tempraturen van boven de 40 graden en met veel rotsen en nog meer zand is het bij tijd en wijlen erg mooi maar vaak ook zeer saai. De auto heeft zijn eerste lekke band mogen verwelkomen en de motoren hebben noodgedwongen hun buikjes moeten vullen met loodhoudende benzine, maar verder gaat het reizen eigenlijk allemaal goed. Benzine stations worden steeds schaarser en gezien de slechts 15 liter inhoud van de motortanks zijn we genoodzaakt benzine mee te zeulen in jerrycans.

Dakhla peninsula

Vandaag is het doel om de grens van Mauritanië over te komen. Het is een van de armste landen ter wereld en bestaat vrij wel alleen uit woestijn. Daarom hopen we zo snel mogelijk naar Senegal door te stomen.

tanken

l’Avonture commence ici!

De grote oversteek naar het Afrikaanse continent is gemaakt! Vanuit Tarifa hebben we de boot gepakt naar Tanger in Marokko. Vanaf de Europese kant hadden we een mooi uitzicht, over de zuilen van Hercules heen, op Afrika.
Uudzuu kreeg meteen problemen aan de grens met zijn filmcamera omdat er dubieus filmmateriaal opstond van dames die Uudzuu niet kende. Na deze beelden gewist te hebben en wat bribes betaalt te hebben kon de reis eindelijk echt beginnen. Tanger is een hele andere wereld dan Spanje, 14 kilometer terug, aan de overkant van het water. Ons rijdende circus werd door iedereen aangestaart.
Die avond hebben we een camping aan zee opgezocht, om daar de voorbereidingen te treffen voor de lange reis naar Gambia, ons eerste project.

daarligtafrika.jpg

Daar ligt AfrikaÂ

laatstestukjeeuropa.jpg

Laatste stukje Europa

opdeboot.jpg

Op de boot

Finally: On the Road!

Om in Afrika te komen zijn er zo’n 3.500 snelwegkilometers nodig. Cruisend door Nederland, Belgie en Frankrijk gaan de laatste 2.000 kilometer door Spanje. En terwijl we de regen voor de zon verruilen veranderen de kleuren rondom ons langzaam van groen naar geel.

bogdanstaand.jpg

Uiteraard blijkt dat de auto totaal niet praktisch is ingepakt, werkt de intercom nog niet en zijn we dus constant bezig met het herinpakken van en sleutelen aan de auto, veelal tot in de late uurtjes.

sleutelenf.jpg

 klussenhans.jpg

The Launch

Het is eindelijk zover, we zijn onderweg! De laatste week heeft het hele team overuren gedraaid om alles nog op tijd rond te krijgen voor het vertrek van 8 Juni. De auto en de motoren moesten naar de bestickeraar, we kregen nog een off-roadcursus, verzekeringen moesten afgesloten worden en ontelbare spullen moesten nog worden gekocht. Uiteindelijk kwam alles, zoals het Delftsche studenten betaamt, precies op het laatste moment af.

Het vertrek op 8 Juni, georganiseerd door de Launch-commissie onder leiding van Eric Haardt, was een groot succes. De AfricAlive Expeditie was dé aandachttrekker van de zomerspelen van de TU Delft en honderden mensen hadden zich verzameld voor het podium en de VIP-tent om te genieten van het mooie weer, de Afrikaanse muziek en van het vertrek van AfricAlive. Iedereen was er, de sponsoren, de media, mensen van de gemeente, studenten en medewerkers van de TU Delft en natuurlijk familie en vrienden, allemaal om ons een goede reis te wensen.

Om 17,15u werd uiteindelijk het startschot gegeven door dhr. van Luijk, bestuurvoorzitter van de TU Delft, en daarmee was de Expeditie begonnen. Echter, na vijf minuten stonden we met de drie motoren en de auto alweer stil, in de file (hoe Nederlands). Een goed halfuur daarna brak de hemel open en waren we genoodzaakt te schuilen bij een tankstation in de buurt van Delft. De politie kwam ons vertellen dat het weeralarm was afgegeven en we niet verder konden naar het zuiden. De eerste expeditiedag eindigde dan ook niet verder dan in het pittoreske Nuenen, bij de ouders van Alexander.

Vandaag zitten we in Zuid Frankrijk bij de vader van Doenan waar we op ons gemak nog even de laatste dingen kunnen regelen voordat we morgen echt gaan knallen. De planning vertelt ons namelijk dat we woensdagnacht al in Gibraltar moeten zijn.