We zeuren al een hele tijd om meer avontuur. Modder happen op slechte wegen in Afrika, noodgedwongen buiten slapen met onze tenten en eten regelen ‘on the spot’. Na een aantal dagen vastgezeten te hebben in het grensgebied tussen Nigeria en Kameroen denken we daar nu net iets anders over.
Het begon allemaal een week geleden in Noord Nigeria. Na een pittige discussie in de groep over de planning voor de komende weken kwamen we tot de conclusie dat we in ieder geval snel naar Kameroen moesten gaan, en wel naar de havenstad Douala. Hier konden we dan informeren over het mogelijk verschepen van de auto en de motoren naar Oost-Afrika. Door het regenseizoen is de Centraal Afrikaanse Republiek namelijk erg moeilijk begaanbaar. Na een recent gesprek met de ambassadeur van de CAR kregen we te horen dat de laatste 110 kilometer onbegaanbaar is op dit moment, omdat enkele bruggen zijn weggeslagen door de regen. Aangezien deze weg onze enige mogelijkheid was om over land over te steken naar Oost Afrika, moesten we gaan kijken naar andere mogelijke opties. We kunnen alles op de boot zetten, via Angola reizen of gewoon de geplande route door de CAR vervolgen. Omdat we veel projecten in Oost Afrika hebben zitten, en we tijdgebrek hebben, leek het ons het beste idee om naar de haven te rijden, en hier te informeren naar de mogelijkheden. Dit geeft ons ook een paar extra dagen om informatie in te winnen en te overleggen met de Mission Control Commissie in Nederland.
Na deze discussie was iedereen redelijk tevreden en konden we weer gaan kijken naar de planning voor de komende dagen. De kaart gaf aan dat het veel sneller was om via Oost Nigeria naar beneden te rijden en dan om meteen door te steken naar Kameroen. De wegen in Nigeria zijn namelijk veel beter, en zo rijden we toch nog om de gevaarlijke provincies in de Nigerdelta heen. In twee dagen zouden we wel in Douala zijn via de Trans African Highway, op de kaart aangegeven als een indrukwekkende rode streep. Tot aan de grens ging alles op rolletjes en gingen we zelfs sneller dan de planning. De grens zelf kostte de nodige moeite omdat ons visum één dag was verlopen. Heel veel praten en een paar uur later, mochten we dan toch Nigeria uit.
Meteen na de douane veranderde de situatie echter drastisch. Zo was er geen asfalt meer te bekennen en waren alle auto’s om ons heen verhoogd en hadden vierwielaandrijving. De mensen die ons aanspraken wisten ons ook te vertellen dat de wegen erg slecht waren en met een blik op onze auto, dat ie wel erg weinig grondspeling had. Maar goed, hij had vierwielaandrijving, dus het zal wel moeten lukken. Aangezien ons al meer is verteld door de Afrikanen, namen we dit advies met een korreltje zout. Terug was ook geen optie. Na honderd meter rijden zaten we al in de jungle, en het begon ook te regenen.
Klik op de foto voor een vergroting
Na tien minuten stonden we voor onze eerste hindernis. Een gat van een meter diep dat schuin afliep, met twee diepe bandensporen erdoorheen die vol stonden met water. Van de tegenligger die erin vastzat, waren van een afstand alleen de vooruit en het dak te zien. Na deze er eerst uit gesleept te hebben, waren wij aan de beurt. Het zag er moeilijk uit, maar niet onmogelijk. Na een gevecht van een paar minuten en de nodige stuurmanskunsten van Robbert-Jan, kregen we de Pathfinder er dan ook doorheen. De bumper was op één plek los gaan zitten, maar dit was geen onherstelbare schade en de zijkant was helaas voorzien van de nodige krassen. De motoren konden er ‘gemakkelijk’ langsrijden.
Hierna ging alles van kwaad tot erger. Een uur voor het donker werd kwamen we opnieuw bij een grote hindernis, een spiegelgladde kleihelling, met bovenaan wederom een groot gat, waar zo’n halve meter modder in stond. We hadden nog geen tien kilometer afgelegd in de laatste uren en we moesten er nog vijfenzeventig. Dat ging dus deze dag niet meer lukken. Na veel ploeteren hebben we de auto erdoorheen gekregen, en twee van de drie motoren. Doenan reed met zijn XT de helling op en strandde toen in het diepe moddergat met een verbrande koppeling. Nu werd het snel donker. Er zat niets anders op dan te gaan slapen in de Jungle. Een kilometer verderop zat er een klein dorpje met dertig Afrikanen die daar in kleine hutjes woonden in het woud. We werden erg gastvrij ontvangen door het dorpshoofd, en uitgenodigd onze tentjes hier op te zetten, wat we ook hebben gedaan. Nadat we besloten hadden om de volgende dag door te rijden naar de volgende stad en daar hulp te halen in de vorm van een truck, om de motor op te zetten, was het tijd om te gaan eten. We toverden onze kampeerspullen tevoorschijn en onze bak met eten en onder het toeziend oog van het gehele dorp maakte onze eigen tovenaar Hans in de stromende regen een heerlijk maaltje klaar, terwijl de mensen zich verbaasden over alle spullen die we gebruikten.
De volgende ochtend, tijdens het ontbijt, zagen we een volle legertruck voorbij rijden door de stromende regen. Meteen renden we erheen om te vragen of de motor met hen mee kon. En dit was mogelijk. Na snel het kamp opgeruimd te hebben, bonden we de motor op de vrachtauto en zo kon de karavaan weer verder. De weg werd helaas alleen maar slechter, en al gauw kwamen we weer vast te zitten. Gelukkig waren er altijd wel Afrikanen in de buurt om ons te helpen met graven.
Uiteindelijk kwamen we wederom vast te zitten, na ongeveer vijf kilometer, en hielden ook de twee andere motoren ermee op. Tussen de kettingen en de tandwielen waren er steentjes en klei gekomen, waardoor deze helemaal strak was komen te staan en het achterwiel compleet vast sloeg. Omdat werkelijk alles onder de modder zat en we geen stromend water bij de hand om hadden, was het een behoorlijk hopeloze situatie.
Gelukkig was de legertruck wederom onze reddende engel. Hij zou al zijn spullen afgooien, in een dorp op een uur rijden afstand. Daarna zou hij terugkomen om de overige twee motoren mee te nemen, samen met Hans en Bogdan die daar zouden blijven wachten. Uudzuu, Robbert-Jan en ik reden in de Pathfinder verder, en Doenan op de legertruck. Helaas, werden de geplande twee uur, waarin we terug zouden komen, er tien. We kwamen weer een aantal keer vast te zitten, waarin éénmaal dertig man ons eruit hebben moeten trekken, en ook éénmaal de legertruck.
Uiteindelijk kwamen we in het dorpje aan toen het al donker was. Bo en Hans zaten nu vast in de jungle, in het donker, in de regen, zonder werkende satelliet telefoon en ze wisten niet waar we waren. Robbert-Jan en ik zijn met de Pathfinder naar een veilig dorpje gereden, en Uudzuu en Doenan gingen met de legertruck terug om de jongens op te halen. Ze kwamen om half elf ’s nachts aan. En drie uur later lagen ze pas in bed, nou ja bed… Een matje op de veranda van een huis ergens in een klein dorpje. De volgende dag hebben we de truck gecharterd om ons naar Kumba te brengen, een grote stad waar we dingen konden gaan regelen. Hier hebben we een andere vrachtauto geregeld die ons uiteindelijk naar Douala heeft gebracht. Twee van de drie motoren deden het ondertussen weer, nadat we de kettingen schoon hadden kunnen maken.
Na enkele dagen doorgebracht te hebben in de jungle ben ik veel meer respect gaan krijgen voor de mensen die er wonen. Deze mensen leven zonder elektriciteit en zonder stromend (schoon) water midden in de jungle. Hier verbouwen ze enkele gewassen en vangen ze dieren om te eten. Iedere dag is een gevecht om te overleven, en dit leveren ze zonder gezeur. Ze zijn erg vriendelijk en nooit te beroerd om een paar toeristen, die zo stom zijn om daar vast komen te zitten, te helpen. Zonder deze mensen hadden we ongetwijfeld nog steeds in het regenwoud gezeten. Als we van iemand in Afrika iets kunnen leren over duurzaamheid, dan is het wel van de bewoners van dit stukje regenwoud. Het lukt hen om in een perfect evenwicht met de omgeving te leven en te overleven. En als je deze mensen ziet lachen, wat ze constant doen, terwijl ze andermans (lees: onze) problemen zonder te zeuren oplossen, terwijl ze tot aan hun knieën in de modder staan, dan kun je alleen nog maar respect hebben.
