Beste getuigen van ons wel en wee,
Na het lezen over het REAL project in Kenia hebben we weer een aantal leuke items waar we u op willen wijzen. Hoewel het soms wat langer stil is rond AfricAlive zijn wij nog steeds volop bezig. Er zijn 2 grote artikelen verschenen in Motor Magazine en DEZE WEEK ligt Autoweek nummer 29 in de winkel (tot dinsdag) Met een 3 pagina artikel over de expeditie (voor 1,99 heeft u er al één). Momenteel zijn wij hard bezig met het schrijven van ons boek wat naar verwachting in november gepresenteerd zal worden.
Als klap op de vuurpijl kunt u nu genieten van meer dan 800 foto’s op chronologische volgorde op onze volledig verniewde Gallery pagina. Robert-Jan heeft hier keihard zijn best op gedaan en we zijn allemaal trots op het resultaat.
Hieronder staat nogmaals het verhaal van onze ontmoeting met de Centraal Afrikaanse republiek. Een ongelooflijk mooi land, verscheurd door interne spanningen maar met een hoop en doorzettingsvermogen waar wij nog een puntje aan kunnen zuigen. Het filmpje is inmiddels af en kunt u als eerste bekijken alvorens op uw gemak het verhaal van het bezoek te lezen.
De C.A.R…een stukje T.I.A.
Op dit moment is de boot met onze container stug richting Oost-Afrika aan het varen, waardoor wij genoeg tijd hebben om projecten te verslaan en ons goed voor te bereiden op de resterende 10.000 km richting Kaapstad.
Alle douane formaliteiten rondom het transport van onze spullen per containerboot naar Oost-Afrika namen erg veel tijd in beslag. Dit schiep voor ons toch een mogelijkheid om het oorspronkelijke plan, om naar de Universiteit in Bangui van de Centraal Afrikaanse Republiek (CAR) te gaan, uit te voeren.
De reden dat wij toch heel graag naar de CAR wilden afreizen, is om tijdens deze expeditie ook indrukken op te doen van een Afrikaanse Universiteit en te kijken wat er in Afrika actief bestudeerd wordt aan duurzame technologie. Het is voor ons ook leuk om te kijken hoe Afrikaanse studenten het doen in vergelijking met onze situatie in Nederland. Omdat wij alle contacten in de CAR al hadden gelegd via Kolonel Tebiro, de ambassadeur van de CAR in Bonn en een heel programma voor ons was geregeld, was de keuze om toch naar de CAR te gaan, erg makkelijk. Om praktische redenen reisden Doenan en ik per vliegtuig naar de hoofdstad Bangui.
De Centraal Afrikaanse Republiek is zoals vele Afrikaanse landen erg arm, het is een van de minst ontwikkelde landen van Afrika en is geteisterd door instabiliteit in grote delen van het land door rebellie en banditisme. Corruptie is er nog aan de orde van de dag. Het is een land waar mensen vriendelijk zijn en proberen het beste van te maken, maar door de grote problemen die dit land kent, is het moraal erg laag. Met zijn 4 miljoen inwoners is dit land erg dun bevolkt en de meesten wonen dan ook in Bangui.
De CAR is een ontzettend mooi plateau met uitgestrekte velden van gras, rivieren, ongerepte tropische regenwouden, heuvels en herbergt enorme hoeveelheden aan waardevolle grondstoffen.
En hier ligt wellicht ook de tragedie van dit land: Door de aanwezigheid van grondstoffen zoals goud, diamanten en Uranium is de ontwikkeling van dit land jarenlang geremd. Koloniale invloeden die vandaag de dag nog steeds te zien zijn, brute dictaturen die elkaar in rap tempo opvolgden en de corruptie, hebben geen goed gedaan om iets van die natuurlijke rijkdommen te laten doorvloeien naar de arme bevolking.
Maar zoals in vele Afrikaanse landen, maken de mensen er het beste van en hopen ze op betere tijden. Ons bezoek was tot in de puntjes geregeld. Gedurende ons bezoek aan de CAR, had de ambassadeur ons een gewapende soldaat, Pascal, toegewezen die ons overal waar wij heengingen moest bewaken. Omdat de veiligheidssituatie in de CAR op dit moment erg slecht is, stónden wij in de voorbereiding erop dat wij ten alle tijden security mensen mee zouden krijgen. Pascal mocht met ons mee en was echt een goede lobbes die voor de speciale unit van de politie van de CAR werkte en vaak genoeg ministers en de president bewaakt had. Alleen had hij al 3 jaar geen loon meer ontvangen, wat gek is als je zo belangrijk werk moet doen. Misschien is dit dan weer een les hoe dingen in Afrika nu eenmaal gaan.
Vanaf het eerste moment dat wij in Bangui arriveerden, waren wij erg goed ontvangen door ambassadeur Tebiro. Alles was door hem goed geregeld, van de accommodatie, het programmama op de Universiteit tot aan ontmoetingen met ministers van de CAR later die week. Wij waren een klein beetje gespannen om naar dit gevaarlijke land af te reizen, maar waren bij ontvangst al gerustgesteld.
Onze dagen in de CAR werden wij eigenlijk geleefd: Twee volle dagen aan bezoeken en rondleidingen op de universiteit en interviews met de Rector en de decaan, spontane ontmoetingen met ministers en een heuse persconferentie onder de aanwezigheid van de studenten van de Universiteit van Bangui voor de nationale pers, stond er onder andere op het programma. Doenan had zelfs de eer een interview te geven voor de nationale radio en voor het lokale TV kanaal over onze expeditie en de reden van ons bezoek aan de CAR. Wij hadden zelf de uitzending gemist op tv, maar de dag erna herinnerde de mensen op straat ons eraan dat we op tv waren geweest; toen begrepen wij waarom we zo werden nagestaard op straat. Een erg leuke ervaring en een goede ijsbreker bij het contact maken met de lokale mensen.
De universiteit van Bangui doet eigenlijk veel op het gebied van duurzame technologie. Zo hebben ze technieken ontwikkeld om op een efficiënte manier olie van de Jatrova plant te extraheren door energie besparing en de lokale boeren te instrueren hoe ze het maximale kunnen halen in de verbouwing van deze plant. Van deze olie kan dan weer een soort biodiesel gemaakt worden voor allerlei toepassingen.
Ook stimuleert de Universiteit studenten zelf duurzame projecten op te zetten. Twee goede voorbeelden hiervan zijn de zonnedroger en de zonnekoker. Met behulp van zon energie en het gebruik van spiegels en een donkere plaat kan zonlicht gebundeld worden om fruit te drogen of voedsel te bereiden. Op deze manier kunnen mensen energie besparen, wat al erg duur is in de CAR en hun fruit langer bewaren omdat het gedroogd is.
Voor ons was dit toch weer een realisatie dat Afrikanen erg bekwaam zijn in het nuttig benutten van schaarse middelen. Schaarste en verlangen naar betere leefomstandigheden zijn een sterke combinatie voor duurzame technologische oplossingen. Ik denk dat wij veel lessen hieruit hebben geleerd van de studenten in de CAR.
De verschillen tussen Afrikaanse studenten en ons was logischerwijs groot. Schoolspullen, de faciliteiten op de Universiteit en de mogelijkheden waren geringer, maar naar ons inzicht was de Universiteit erg vooruitstrevend. Later hoorden wij dat de Universiteit in staking was omdat leraren al maanden geen salaris meer hadden ontvangen en studenten hoopten het curriculum van 2006-2007 eind 2008 af te kunnen hebben. Hoewel er genoeg studenten waren die hun leven in de CAR wilden opbouwen en graag hun diploma wilden halen, is het eigenlijk geen wonder waarom sommige studenten zo graag weg willen uit de CAR als je deze verhalen onofficieel te horen krijgt. Al met al was de CAR een interessante ervaring om mee te maken.
Bogdan