Na Westelijk Sahara was Mauritanie aan de beurt. Tussen Westelijke Sahara en Mauritanië ligt een bizar stuk niemandsland vol met auto wrakken waar wij op goed geluk onze weg zochten. Later hoorden we dat dit gebied vol met mijnen ligt en dat er nog maar kort geleden een paar Italianen de lucht in zijn gevlogen.
Mauritanië is een minstens zo bizar land:
het bestaat vrij wel alleen maar uit zand en rotsen, het is het enige land ter wereld waar slavernij nog voor komt en het heeft de langste trein van de wereld (2km). Het is arm, onvruchtbaar, veel te heet en door het opgewaaide stof en zand lijkt het of de zon er niet schijnt. Onvoorstelbaar dat hier mensen kunnen wonen.
In de hoofdstad Nouakchott hebben we onze eerste Afrikaan voor de Spits geïnterviewd. Dit was Abdel, een student Franse literatuur. Als het goed is wordt dit aanstaande maandag geplaatst.
Een of andere kamelenboer was zo gastvrij om ons voor het ontbijt uit te nodigen. Hier kregen we o.a. mierzoete thee en kamelenmelk voor geschoteld.
De pathfinder heeft ook voor het eerst vast gezeten. Een kiekje maken zorgde ervoor dat de bandjes in het zand vast kwamen te zitten. Gelukkig hadden we hem er binnen een half uur weer uit.
Na drie dagen rijden door de zinderende hitte zijn we in Sint Louis, Senegal aangekomen. Het verschil met het voornamelijk Arabische Mauritanië is duidelijk zichtbaar. Hier begint het echte Afrika.