‘Go’ / ‘No Go’. Op 1 mei zouden wij een beslissing nemen over het al dan niet doorgaan van de AfricAlive expeditie. Bij deze beslissing telde er eigenlijk maar één ding: Hebben we genoeg materiële dan wel financiële middelen om op 8 juni weg te gaan? En hoewel het nog geen 1 mei is, is er al één ding zeker, wij gaan sowieso weg!
Dankzij het vertrouwen van alle betrokken partijen hebben wij de mogelijkheid om 8 juni onze droom te verwezenlijken; een humanitaire missie gekoppeld aan een ongelooflijk avontuur. En aangezien de expeditie nu een ‘Go’ heeft, is dit een mooi moment om ook de blog een ‘Go’ te geven. Vanaf nu kan je dan ook dagelijks lezen wat de vorderingen van het team zijn. En hoewel de meeste voorbereidingen tot nu toe vooral veel praat- en denkwerk waren, zullen er de komende zes weken veel plannen geconcretiseerd worden.
Op 14 mei willen wij namelijk al onze equipment in ons bezit hebben. Dat betekent dat dan onze drie Yamaha XT660R Dakar motoren, onze Nissan Pathfinder en onze kleding in ons bezit moeten zijn. Daarnaast moeten bijvoorbeeld de auto en de motoren bestickerd worden, en de kleding worden voorzien van de nodige sponsoremblemen. Â
Kortom wil je op de hoogte blijven van wat ons bezig houdt, houd dan deze pagina in de gaten. Als ik heb uitgevonden hoe, kun je binnenkort via een RSS Feed ook automatisch op de hoogte gehouden worden, wel zo gemakkelijk.
Er is moed, energie, avontuurzin, intelligentie, doorzettingsvermogen, teamgeest, slimheid, ideologie en wat al niet meer voor nodig om te doen wat jullie gaan doen. Ik heb daar veel respect voor en wens jullie die als een speer op dit africatraject afstevenen alle succes ter wereld toe en bovenal gezondheid van geest en lichaam. Dit is ‘once in a lifetime’. Mijn grootste wens is dat jullie heelhuids en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid boordevol beproevingen en ervaringen weer thuiskomen. Dan is het africAlive geslaagd. We gaan de dagelijkse verslaggevingen met spanning en trots volgen. Probleemoplossende intelligentie, gezondheid en geluk, ik wens het jullie in bergen toe.
Doenan en al je teamgenoten, het ziet er fantastisch en stoer uit. Ik voel de tranen al achter mijn ogen als ik jullie ga uitzwaaien op 8 juni
Geen tranen van verdriet hoor, maar van ontroering, trots en compassie!!
Mama van Hans Schuit en ‘moeder in geest’van al zijn AfriAlive teamgenoten:
Reeds enkele maanden volg ik jullie op de voet en ben verbaasd hoe snel centraal Afrika is bereikt. Maar nu zijn jullie door de natuur ingehaald: tropische regenbuien hebben de wegen opgelost en verkiezen jullie noodzakelijkerwijs het luchtruim in te gaan. Aangezien de mens nog steed geen vleugels bezit, zit er niets anders op dan deze arteficieel aan te meten. Een keuze waarbij ik hoop dat jullie dit mentaal een juiste plek geven. Tot nu toe zijn jullie wat mij betreft hedendaagse en heldhaftige Odysseusen die niet het water maar het wonderschone Afrikaanse land zijn ingetrokken om hiervan op alle fronten te leren en van het geleerde verslag te doen aan de thuisblijvers. Nogmaals van mijn kant alle roem en respekt voor dit alles. Ik vind dat jullie het fantastisch doen en geniet van alle belevenissen en avontuurlijke, gezamenlijke, individuele en projectmatige verhalen in tekst en beeld. Dank jullie wel en het ga je goed. Denk eraan: Afrika is het continent waar de mens van origine vandaan komt, dus voel je thuis, wees voorzichtig en blijf altijd op je hoede, maar wees bovenal wijs. Als oud-Afrikaganger (enige jaren gewoond en gewerkt in Kenia) reis ik in gedachten mee. Veel liefs voor mijn zoon Hans, die ik heel erg mis en naar wie ik uitkijk, wellicht binnenkort met een ontmoeting in Kenia. Sterkte en gezondheid waar nodig. Greet.