Een ongeluk zit in een klein hoekje

Wij zitten nu nog steeds in de hoofdstad van Mali, Bamako en eigenlijk langer dan wij gepland hadden. Het noodlot heeft toegeslagen en wij zijn beproefd op fysieke en mentale uitdagingen. Vooral één persoon binnen de expeditie heeft dit ondervangen en dat is Alexander.

De dag voor ons geplande vertrek, drie dagen geleden, heeft Alexander een ongeluk gehad met de motor.
Temperaturen van over de 35 graden, een overbevuilde, chaotische stad waarbij regel en wet van het verkeer bij de minuut genegeert wordt door alles en iedereen en een staat van expeditiestress, zorgden voor de juiste ingrediënten om op een gegeven moment de concentratie te verliezen.

Bij een onoverzichtelijke kruispunt werd Alexander afgeleid door een auto die van links kwam, waardoor het gezichtsveld aan de rechterhand genegeerd werd. Op dat moment stak hij toch de straat over en kwam er van de rechterkant een taxi die hem niet kon ontwijken. Honderden gedachtes gingen door Alexander’s hoofd, waarbij de belangrijkste was dat hij niet meer kon ontsnappen: Een keuze om hard de rem in te drukken of vol het gas open te trekken, resulteerde in een acceleratie van Alexander waardoor de taxi hem aan de achterkant raakte. Hij maakte keihard kennis met het bevuilde en bestofte asfalt van Bamako en bewerkstelligde dat tientallen mensen om zich heen met afschuw, hand voor de mond en extreme schrik naar het voorval keken. Het moment van botsing totdat Alexander het asfalt raakte, was naar verluit een mengelmoes van honderden gedachten waarbij machteloosheid, ongerustheid, pech en stommiteit een spel van touwtrekken voerden, om welke gedachte de overhand had. Vanaf het moment van de val totdat hij in een taxi richting ziekenhuis werd vervoerd, waren het alleen maar flitsen die hij zich kon herinneren: de erge pijn aan de rechterkant, verschrikte mensen om zich heen die helemaal niets deden, de standvastigheid van Alexander dat hij zijn motorsleutel persé terug moest krijgen zodat de motor niet gestolen zou worden en de chaos die het hele voorval om zich heen had veroorzaakt: een soort roes of gevoel van extreme koorts en pijn in een chaotische menigte die je alleen maar op TV ziet als er weer eens een aanslag is geweest in het Midden Oosten.

Het lot zat Alexander niet mee en het ene ellendige element voegde zich toe aan het andere. Zonder geld en telefoon op zak kon hij ons niet bereiken en het feit dat hij alleen op pad was gegaan, zorgde er alleen maar voor dat de situatie erger werd. Ook in het ziekenhuis waar hij werd binnengebracht, gold de filosofie van TIA (This is Africa) waar wij altijd lacherig over doen. Deze filosofie ondervond hij nu zelf ook: Hij werd op de tafel gesmakt, overal krijsende mensen om hem heen op de eerste hulp en niemand die zijn bloedingen wilde verzorgen. Twee tetanus prikken maakte de ellende compleet: De bezorgdheid van Alexander over de belabberde hygiëne in Afrika, het feit dat niemand een poot uitstak om hem te helpen en dat wij er niet waren, droegen bij aan een gevoel van reddeloosheid. Dit is geen continent om dit soort dingen mee te maken.

Maar bij elk ongeluk hoort ook weer een geluk en Alexander wist nog het telefoonnummer van zijn zus Sylvia en die belde hij op, waarna zij ons weer belde. Toen wij op de hoogte gesteld waren, hebben wij meteen gehandeld: Doenan met zijn goede Frans en Hans voor de medische ondersteuning gingen direct naar het ziekenhuis. Robbert-Jan en Uudzuu gingen de motor zoeken en ik bleef achter om het geheel te coördineren. Beide werden gevonden en Alexander keerde die avond verwond terug naar ons hostel. De motor stond toen bij de politie.

Alexander

Vanaf het moment dat wij bij Alexander waren, gaven we hem alle verzorging en hulp dat nodig was. Advies uit Nederland, de kennis van Hans en enkele basis faciliteiten die hier voorhanden waren, waren goed genoeg om de diagnose vast te stellen:
Alexander heeft een gebroken sleutelbeen aan de rechterkant, een gekneusde rib, wonden op zijn beide benen en handen, schaafwonden over de hele rechterkant van zijn lichaam en twee gebroken kiezen. De afgelopen dagen hebben wij met de medische spullen die wij mee hadden hem goed kunnen verzorgen, zijn kiezen zijn bij een ‘Westerse’ tandarts gemaakt (getrokken) en zijn herstel gaat zeer goed.

De motor

De motor had schade aan de rechterkant. Het stuur was naar voren geklapt en verbogen, waarbij rem-en gas leidingen gebroken waren. Het rek waar de zijkoffers aan zit wat aan het frame zit, was verbogen en flinke schuifschade was te zien op de rechter kant. Afgelopen twee dagen hebben Doenan en Robbert-Jan, de motor gedemonteerd, nieuwe onderdelen gezocht en de motor weer opgelapt. Yamaha is echt een fijn stukje Japanse degelijkheid: Met lokale onderdelen en het feit dat de motor erg goed in elkaar zit, was vandaag uiteindelijk de testrit met de opgelapte motor. Geen verbuigingen, geen scheuren en geen rare geluiden. Het motorblok werkt prima en de rest van de motor is in prima staat. Naar mijn mening ligt het ook zeker aan de techniek en robuustheid van deze motor dat wij morgen weer op pad kunnen, maar ook niet in het minst de samenwerking en vakkundigheid van Robbert-Jan en Doenan die ervoor zorgen dat wij heel snel die motor weer kunnen gebruiken: De vergelijking met hoe de motor er aan toe was en hoe hij nu loopt, concludeert ons dat dit een prima apparaat is om zelfs dit soort ongelukken te weerstaan en het redelijk makkelijk te repareren.

Conclusie

Zoals de situatie nu voorstaat, gaat het herstel van Alexander erg voorspoedig, maar hij heeft zijn rust nodig. Hij zal 2 tot 3 weken moeten herstellen zonder in de auto te zitten, omdat dat nog te zwaar is. De karavaan moet wel door, dus morgen zullen wij richting Burkina Faso vertrekken en zal Alexander hier in Bamako verblijven, waar hij de verzorging en rust krijgt om te herstellen. Als hij goed herstelt, zal hij ons achterna vliegen en dan de reis vervolgen.
Maakt u zich geen zorgen, Alexander is in goede handen en wij hebben alles eraan gedaan om de situatie zo goed mogelijk te regelen.